Nederland komt honderdduizenden woningen tekort. Dat is ontstaan door een hele rits factoren zoals bevolkingsgroei, milieuregels en bouwbeperkingen, opgelegd door gemeentes. Andere factoren zijn de toename van eenpersoonsgezinnen en echtscheidingen, en het vasthouden aan een zelfstandig bestaan voor mensen die ouder worden.
Wat er ook bijkomt, en dat is geen detail, is het van elkaar scheiden van de generaties ten tijde van de wederopbouw. Er werd sociaal gebouwd voor de ’nucleaire familie’, ofwel voor ouders en kinderen. ’Bejaarden’ moesten als het even kon aan het slotdeel van het leven beginnen in afzonderlijke tehuizen, ofschoon hun rol in de familie net zo onontbeerlijk bleef als duizenden jaren lang het geval was geweest: zorg voor de kleinsten, meehelpen in de huishouding, bijdragen aan het inkomen. In plaats daarvan werden ze geïsoleerd en kwam er externe kinderopvang.
De olifant in de kamer is migratie; die factor wordt bij voorkeur niet genoemd. De autochtone Nederlandse bevolking groeit nauwelijks; de toename ligt bij minderheden en migratie. Eergisteren las ik dat een gevlucht Irakees gezin met zes kinderen een aangeboden woning met vier slaapkamers had afwezen.